เธอชอบถามทำไมไม่มีใคร
ที่จะมอบหัวใจเพียงแค่เธอ
ได้แต่คิดและก็ไม่เข้าใจ
เพราะฉันอยู่ตรงนี้
คอยเฝ้าถามเธอยามไม่มีใคร
อยู่ข้างข้างหัวใจที่ยับเยิน
เพียงเท่านี้ฉันทำได้เท่านี้
ได้แค่นี้
เธอเคยคิดบ้างไหม เธอเคยถามฉันหรือเปล่า
ว่าเวลาที่ปลอบใจเธอ ฉันก็ทรมาน
ยิ่งได้เห็นว่าเธอรัก ยิ่งได้เห็นรอยน้ำตาเธอจากเขา
มันทนแทบไม่ไหว
ทำไมไม่ใช่ฉัน
ที่เธอจะมอบความรัก ที่เธอจะมองเห็น
ใกล้ที่สุดเลย อยู่ข้างตลอดเลย
แต่เธอไม่เคยเห็นกัน
ทำไมต้องเป็นเขา
ที่ทำให้เธอต้องทุกข์ใจ ฉันทำให้เท่าไร
จะรักขนาดไหน อยู่ใกล้แต่เหมือนไกล
เพราะมันไม่ถึงหัวใจของเธอสักที
เธอเคยคิดบ้างไหม เธอเคยถามฉันหรือเปล่า
ว่าเวลาที่ปลอบใจเธอ ฉันก็ทรมาน
ยิ่งได้เห็นว่าเธอรัก ยิ่งได้เห็นรอยน้ำตาเธอจากเขา
มันทนแทบไม่ไหว
ทำไมไม่ใช่ฉัน
ที่เธอจะมอบความรัก ที่เธอจะมองเห็น
ใกล้ที่สุดเลย อยู่ข้างตลอดเลย
แต่เธอไม่เคยเห็นกัน
ทำไมต้องเป็นเขา
ที่ทำให้เธอต้องทุกข์ใจ ฉันทำให้เท่าไร
จะรักขนาดไหน อยู่ใกล้แต่เหมือนไกล
เพราะมันไม่ถึงหัวใจของเธอสักที
เมื่อไรจะเป็นฉัน
อยู่ข้างตลอดเลย
แต่เหมือนว่ามันแสนไกล